Φωτό: Νικόλας Λεβεντάκης
Για διακοπές δεν το συζητάμε καν. Το να αρρωστήσεις είναι ρίσκο, δεν μπορείς να συμμετέχεις σε πορείες, να συντηρήσεις το σπίτι σου, ούτε καν να απαιτήσεις να πληρωθείς από την δουλειά σου.Οι νέοι στην Ελλάδα δεν έχουν πλέον επιλογές: δεν μπορούν να προγραμματίσουν όχι το μέλλον τους, αλλά ούτε το παρόν τους. Τους είπαν ότι δεν μπορούν να παραπονιούνται γιατί έτσι κι αλλιώς ανήκουν σε μια χαμένη γενιά.Ο καθημερινός Έλληνας σταμάτησε να βλέπει ειδήσεις και ν’ αναρωτιέται γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Όλοι όμως συζητούν μεταξύ τους γι’ αυτό που συμβαίνει: την αδικία, την απουσία δικαιοσύνης, την αίσθηση ανασφάλειας, τον φόβο, το ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα στην τελική. Η νέα πραγματικότητα λες και ήρθε σαν υπερφυσικό φαινόμενο κι έκατσε πάνω τους. Τους είπαν ότι φταίνε αυτοί για την κρίση γιατί «περνούσαμε καλά και ξοδεύαμε περισσότερα απ’ όσα βγάζαμε».Μέσα σε ένα χρόνο οι ειδήσεις διαδέχονται η μία την άλλη: η λίστα των αστέγων μεγαλώνει, φίλοι απολύονται ξαφνικά ή δέχονται μειώσεις μισθού, οι αστυνομικοί χτυπούν μέχρι θανάτου πολίτες που διαδηλώνουν, σχολεία και νοσοκομεία κλείνουν, δημοσιογράφοι λογοκρίνονται, οι ρατσιστικές επιθέσεις αυξάνονται, πράγματα που γίνονταν σε υπανάπτυκτες στο μυαλό τους πόλεις –κάνοντας τους να νιώθουν τυχεροί που ανήκουν στην πολιτισμένη Ευρώπη- συμβαίνουν τώρα στην Ελλάδα.
Μόνο που αυτοί δεν μπορούν να παραπονεθούν, δεν μπορούν να αντιδράσουν γιατί τους είπαν ότι αυτοί φταίνε για την κρίση.Όμως πέρα από την κάλυψη των media και τις δηλώσεις πολιτικών και κατεστημένου όλο και περισσότεροι άνθρωποι βιώνουν την έλλειψη νοήματος, δικαιοσύνης, λογικής κι ελευθερίας στην καθημερινή τους ζωή. Έτσι κάποιοι αρνούνται να πληρώσουν εισιτήριο και νοσήλεια, διόδια και χρέη ενώ άλλοι δημιουργούν μικρά εναλλακτικά δίκτυα ανταλλακτικής κοινωνίας στις περιοχές τους. Κάποιοι ανοίγουν μπλογκ και αρθρώνουν μια άλλη γλώσσα αξιοπρέπειας αφηγούμενοι καθημερινές πράξεις αντίστασης γιατί νιώθουν την διαφορά μεταξύ του «αυτοί» και του «εμείς»…Ένας λαός δεν μπορεί να ζει σε απομόνωση, φόβο κι ενοχές για πολύ ακόμα, βλέποντας ένα μέλλον γεμάτο προβλήματα που δεν μπορούν να λυθούν. Αυτό που φοβούνται οι Έλληνες πολιτικοί και η Τρόικα είναι ότι οι καταπιεσμένοι άνθρωποι μπορούν να επικοινωνήσουν χωρίς να μιλάνε, να προχωρήσουν ενώ δείχνουν ακίνητοι, ν’ αντισταθούν χωρίς αντίσταση –θα βρουν τελικά ο ένας τον άλλο και θα συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει και ποιος πραγματικά φταίει. Και τότε, όπως συνέβη και τον Δεκέμβριο του 2008 (εννοεί τα Δεκεμβριανά), μπορεί να υπάρξει μια βίαιη μαζική αντίδραση στην Ελλάδα, η οποία θα χαρακτηριστεί και πάλι απροσδόκητη και παράλογη».
H ΧΑΡΑ KOYKH είναι 32 χρονών. Έχει σπουδάσει ιστορικός στην Μεγάλη Βρετανία. Σήμερα ζει στην Ελλάδα και εργάζεται ως ερευνήτρια. Όλο το άρθρο μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου